خودت بهتر از من میدانی ، شاید هم امتحان کرده ای . وقتی مقابل کوه می ایستی و داد می زنی ،
کوه صدایت را برمی گرداند . حالا با تو است که به کوه چه بگویی .
سلام کنی ، کوه هم می گوید : "سلام
حرف بد بزنی ، کوه هم عین همان حرف را به تو بر میگرداند .
این را خودت بهتر از من می دانی .
حالا یک چیز دیگر .به آیینه نگاه کن و لبخند بزن . می بینی که لبخند تو به خودت برمی گردد .
اخم کن . آن گاه ، چهره ای اخمو در ایینه به تو نگاه می کند .
زبان دربیاور و کسی که در آیینه است برایت زبان درمی آورد .
دنیا همین است . جواب خوبی را خوبی می دهد و جواب بدی را بدی .
این جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید نداها را صدا
دنیا یک کوه نامرئی بزرگی است که همه چیزش ناپیداست ،
اما آثار کارت را می توانی در آن ببینی .
برای این کوه نامرئی و چیزهای نامرئی آن هرکاری بکنی ، جواب می گیری .
دنیا یک آیینه ی تمام قد نامرئی است که نمی توانی خودت را در آن ببینی ،
اما آثار کارت را می توانی در آن پیدا کنی .
حال ، این من و تو هستیم که باید بدانیم چگونه با دنیا و اهلش و آدم هایی که در آن زندگی می کنند ، رفتار کنیم .
هیچ کس دلش نمی خواهد ، جواب بد بگیرد ،
پس باید خوب بود تا گل های خوبی راچید
و عطر دل انگیز آنرا بو کرد .
قرآن چه زیبا و ساده این همه حرف را خلاصه کرده است :
" اگر نیکی کنید به خود نیکی کرده اید و اگر بدی کنید ، به خود بد کرده اید ." سوره اسراء ، آیه 7
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر